Ο ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

 

Αφγανές, γυναίκες και κορίτσια που ήδη βιώνουν τη φρίκη του φονταμενταλισμού και της πατριαρχίας ενώ γνωρίζουν πως τα πολύ χειρότερα έπονται, αφηγούνται τον τρόμο και την απελπισία τους για τα όνειρα που είδαν να γκρεμίζονται εν μιά νυκτί.  «Όλα όσα ονειρεύτηκα, όλα αυτά για τα οποία εργάστηκα, η αξιοπρέπεια, η περηφάνια, ακόμη και η ύπαρξή μου ως γυναίκα, η ζωή μου, κινδυνεύουν… Έκαψα όλα μου τα πανεπιστημιακά έγγραφα. Έκρυψα όλα τα θαυμάσια βιβλία που διάβαζα. Απενεργοποίησα όλους τους λογαριασμούς μου στα κοινωνικά δίκτυα... γιατί οι Ταλιμπάν ψάχνουν τις αναρτήσεις και μας βρίσκουν μέσω αυτών... Στον δρόμο μάς κοιτούν, ακόμη και όταν είσαι καλυμμένη με χιτζάμπ, σαν να είναι τα αφεντικά της ζωής μας, σαν να είμαστε σκουπίδια… Οταν σπούδαζα ονειρευόμουν τόσα πράγματα, έβαζα τόσους στόχους, έκανα τόσα σχέδια. Ως γυναίκα και ως μειονότητα, δεν υπάρχει χώρος για εμένα στην ίδια μου την πατρίδα. Εχουν επιτεθεί σε σχολεία για κορίτσια Χαζαρά και έχουν σκοτώσει εκατοντάδες. Κι έτσι σίγουρα θα μας σκοτώσουν, ίσως και να μας βιάσουν. Ποιος ξέρει πόσο θα τους πάρει για να έρθουν να ψάχνουν σπίτι το σπίτι και να πάρουν κορίτσια για να τα βιάσουν. Μπορεί να αυτοκτονήσω όταν έρθουν σπίτι μου. Έχω μιλήσει με φίλες μου, όλες το σχεδιάζουμε… Ο θάνατος είναι καλύτερος από το να πέσεις στα χέρια τους… Δεν έχουμε πού να πάμε».

Η δημοσιογράφος Νασρίν Νάουα κατάφερε να φύγει μία ημέρα πριν καταλάβουν την Καμπούλ οι Ταλιμπάν αλλά η αγωνία δεν κοπάζει.

«Ακόμη και πριν φύγω έβλεπα τον ίδιο εφιάλτη: την αδελφή μου να τρέχει, να ιδρώνει και να ματώνει στους δρόμους της Καμπούλ κυνηγημένη από τους Ταλιμπάν. Ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Η αδελφή μου προσπάθησε να διαφύγει στο εξωτερικό, αλλά οι τράπεζες δεν είχαν χρήματα και οι δρόμοι ήταν κλειστοί από τα αυτοκίνητα. Τώρα όλη μας η ζωή μοιάζει με μακρινό όνειρο. Με την αδελφή μου συνηθίζαμε να γυρίζουμε όλη την πόλη με τα ποδήλατα, είμαστε μέλη της Εθνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. Τώρα… αδύνατον κάποια γυναίκα να το επιχειρήσει. Και όταν διάβασα για τις επιδρομές τους στα σπίτια, της τηλεφώνησα και της είπα να καταστρέψει την κιθάρα της: τα χέρια των Ταλιμπάν είναι ικανά να τη σκοτώσουν λόγω της τέχνης της. Αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να καταστρέφεις κυριολεκτικά ένα μέρος τόσο σημαντικό αυτού που είσαι. Ζούμε βυθισμένοι στον πανικό και τη σύγχυση όσο ο κόσμος αδιαφορεί».

Αδιαφορία είναι αυτό που εισέπραξε μια νεαρή Αφγανή που μίλησε στην Guardian για ιστορίες αλαζονείας και εγκατάλειψης από τους «ανθρωπιστές».

«Τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύω για μια δυτική ΜΚΟ που προασπίζεται τις γυναίκες. Οταν κατάλαβα ότι οι Ταλιμπάν θα έπαιρναν την εξουσία, ανησύχησα για το μέλλον μου. Ζητήσαμε με συναδέλφισσές μου βοήθεια από την ξένη επικεφαλής μας, αλλά είπε ότι τίποτα δεν θα συμβεί και αρνήθηκε να μας βοηθήσει για να βγάλουμε βίζα. Κι όταν έμαθα πως οι Ταλιμπάν ανάγκαζαν κορίτσια να παντρευτούν μαχητές μετέφερα τις ανησυχίες μου σε Δυτική ακτιβίστρια που μάχεται για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν. Μου απάντησε: “Δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Αλλά μπορείς να κάνεις έναν ψεύτικο γάμο”. Ηταν θλιβερό να ακούς κάτι τέτοιο από μια φεμινίστρια. Ακόμα κι όταν μας εκκένωσαν από τα γραφεία, κάποιοι συνάδελφοι άντρες Αφγανοί αστειεύονταν λέγοντας “είναι η τελευταία φορά που σε βλέπουμε… τώρα θα πρέπει να ζητήσουμε άδεια από τον αδελφό σου...” Τους φαινόταν αστείο! Κι έτσι δεν έχω βγει από το σπίτι μου τις τελευταίες ημέρες. Ούτε πλησιάζω το παράθυρο. Είμαστε οργισμένες, θυμωμένες, απελπισμένες… Αλλά κανέναν δεν νοιάζει. (…) Το μέλλον μας είναι στα χέρια των κυβερνήσεων της Δύσης: αυτές θα αποφασίσουν ποιους θα σώσουν και ποιους θα αγνοήσουν και αυτό μου ραγίζει την καρδιά».

Αφηγήσεις από ένα δυστοπικό παρόν σε πρώτο πρόσωπο

Χριστίνα Πάντζου

https://www.efsyn.gr